Νίκος Κουφόπουλος
Κάθε δεύτερη Κυριακή, εδώ στη Βαβυλωνία,
νέα έχουμε για εσάς, έμμετρα και ίσως… αστεία(?)
Ηταν απο το 590 εως το 604 μΧ,
ο Γρηγοριος ο Α, στη Ρωμη Πάπας.
Εγω ακομα, δεν τον γνωριζα προσωπικα,
μα μου ειχαν πει όμως οτι δεν ηταν βλακας.
Τον ειχα δει καποιες φορες,
σε καποιες δημοσιες εκδηλωσεις.
Ειχε ζητησει να βρεθουμε,
μα εγω τοτε ημουν καθε μερα σε μπαχαλα και διαδηλωσεις.
Δεν γουσταρα πολλα πολλα να εχω με την εξουσια.
Πόσο μάλλον, με την εκκλησια.
Να μη σας τα πολυλογω, μεσω ενος διακόνου κοινου μας φιλου,
για την ακριβεια, αφεντικου ενος ωραιου σκυλου,
που καναμε βολτες μαζι στην παραλια,
-εγω δεν ειχα σκυλο, αλλα αυτο δεν εχει σημασια-
μου ζητησε να γραψω ενα κειμενο. Οχι πολυ μεγαλο,
και τα εφτα πιο θαυμασια –κατ’ εμε- προτερήματα σε σειρα να βαλω,
γα να τα κανει κανονα για ολους τους χριστιανους.
Θα τα αναρτουσε σε ολους τους ναους.
Θα εβαζε, ειπε, και την υπογραφη μου πανω-πανω:
O Νικος Κουφοπουλος, θα εγραφε ειπε, τα παραπανω.
Του μιλησα για το παραδοξο που ισως παρατηρησατε κι εσεις.
Και τελος παντων, δεν ημουν ιδιαίτερα ευτυχης,
με την ιδεα το ονομα μου να ειναι σε ολους τους ναους,
και να καθοδηγω εγω, με τα γραφτα μου, τους λαους.
Η σεμνοτητα μου και οι αρχες μου με εμποδιζουν.
Ισως καποιοι να σκεφτουν, ότι κατι τετοια, δοξα χαριζουν.
Η δοξα ποτε δεν ηταν, φιλοι, στις επιδιώξεις μου. Μονάχα,
με καποια συμμαθητρια μου στο λυκειο, τρεις μηνες τα ‘χα.
Δόξα την ελεγαν. Τα χαλασαμε γιατι δεν με καταλαβαινε καθολου.
Μα τελος πάντων αυτά δεν σας αφορουν διόλου.
Στον φιλο διακονο ειχα υποχρεωση μεγαλη.
Μου το ξαναζητησε επιμονα παλι και παλι.
Καλα λοιπον αδερφε μου, ειπα, για σενα θα το κανω,
μα δεν γουσταρω παρε δωσε με τους από πανω.
Ενταξει μου λεει, αρχισε λοιπον την ταξινομηση, τη συγγραφή,
και μου τα δινεις αν είναι ετοιμα την Κυριακη.
Ηταν Δευτερα, ευτυχως. Ειχα μια βδομαδα καιρο.
Ενταξει, του λεω. Θα κανω ό,τι μπορω.
Καθισα κι εγραψα λοιπον. Τα θετω τωρα στην δικια σας κριση,
και παω να κλεισω, στο μπανιο, που ξεχασα ανοιχτη τη βρυση:
Η Τεμπελιά
Στα πρωτα προτερηματα, εβαλα φιλοι μου την Τεμπελια (Οκνηρία).
Αργοτερα γραφτήκαν και σχετικα διασημα βιβλια.
Ένα από αυτά, ισως το πιο διασημο, είναι: Tο δικαιωμα στην τεμπελια.
Πωλ Λαφάργκ o συγγραφεας. Τον Μαρξ τον ηξερε καλα,
αφου την κορη του ειχε παντρευτει. Αυτοκτονησαν μαζι μετα,
για να αποφυγουν τα γηρατεια. Δικο τους θεμα αυτό δεν με αφορα.
Με διαβασε όμως οφειλω να πω προσεκτικα
και επειδη ειχε πολύ χρονο, μπηκε και στα πιο βαθεια.
Μιλησε λοιπον για μια αλλοκοτη τρελα των ανθρωπων στην καπιταλιστικη κοινωνια.
Η τρελα αυτή είναι ο ερωτας για τη δουλειά. Πάθος. Μανία,
που φτανει μεχρι την εξαντληση των ζωτικων δυναμεων του καθενος.
Αυτά εμας δεν μας aφορουν-ετσι δεν είναι φιλοι;- ευτυχως.
“Μόνον η τεμπελιά κρύβει τον θησαυρό που ο άνθρωπος ονειρεύεται”,
γράφει ο Κάσιμιρ Μάλεβιτς σε ένα ωραιο βιβλιο, χωρις να το διαπραγματεύεται:
“H τεμπελια ως πραγματικη αληθεια του ανθρωπου”, ο τιτλος. Να το βρειτε.
Να το διαβασετε και θα με θυμηθείτε.
Οι αρχαίοι φιλοσοφοι φυσικα γνωστοι τεμπεληδες, μεγαλοι.
Στωικοι, κυνικοι και τοσοι αλλοι.
Μονο με την ανυψωση του πνευματος απασχολημενοι,
και την απολαυση της ζωης συνολικα. Και όχι εξαρτημένοι,
από ανουσιες ασχολιες, κουραστικες και ψυχοφθόρες.
Μονο ετσι ισως οι μερες που ερχονται γινουν ελπιδοφορες.
Μην ακουτε τα καλεσματα κατι αθλιων γιάπηδων ταχα μορφωμένων.
Ουτε φυσικα των πολιτικων, δημοσιογραφων, παπαδων και αλλων βολεμενων.
Στην ομορφια της τεμπελιας εσεις εντρυφήστε.
Και σε αλλους, ανικανους το μεγαλειο της να γευθουν, τις εργασιες αφηστε.
Ένα παραδειγμα μεγιστης τεμπελιας σας δινω εδώ:
Με ετοιμο το σέικερ για φραπε, περιμενεις να κανει σεισμο. Είναι απλο.
Για τους Συβαριτες, τι να πει κανεις; Τι τρυφερα υψιστη, πολυτελής οκνηρια;
Ένα διπλωμενο ροδοπέταλο στο στρωμα, τους προκαλούσε αϋπνια[1].
Η Αλαζονεία
Σπουδαια στα αληθεια, αγαπητοι μου φιλοι αρετη, είναι η αλαζόνεια.
Μου τα ειχε πει κι ο Νιτσε αυτά. Δεν εχει σημασια,
αν Νοεμβρης ηταν ή Δεκεμβρης -δεν θυμαμαι πολύ καλα-
που μου μιλουσε για τον Υπερανθρωπο του και για αλλα τινά.
Δημοσιεύτηκε στη Βαβυλωνια και αυτή η συνεντευξη πριν χρονια.
Σε μια Αθήνα ομορφη, ντυμενη στα λευκα απ’ τα χιονια.
Και οι μηδενιστές ποιητες επισης τα εχουν πει.
Επιτρεψτε μου να σας παρουσιασω εδώ έναν σπουδαιο. Μορφη ηρωικη.
Είναι ο Ρέντσο Ναβατόρε, ο Ιπποτης του Μηδενος.
Διαβαστε τον καποια στιγμη. Αξιζει ο κοπος αυτος.
Ναι, ειμαι αλαζονας. Κακος. Εκδικητικος.
Δεν θελω να ειμαι “αντικειμενικα” σωστος.
Ουτε σε πολλους, σωνει και καλα, αρεστος.
Ναι, ο ελευθερος εαυτός μου μόνο, υπερτατος θεος.
Τωρα ισως αρχισουν καποιοι: “Μα τι μας λεει τωρα αυτος;
Η Δημοκρατια σεβεται τη γνωμη του καθενος”.
Ενταξει, μα εγω δεν ειμαι δημοκρατης. Μαλλον ειμαι αναρχικος.
Χμ, βεβαια και αυτος ο τιτλος, είναι λιγο προβληματικος.
Θα τα πουμε παλι όμως αυτά. Δεν είναι τωρα ο καιρος.
Η Λαιμαργία
Θελω να γευθω τα παντα. Και όχι αυριο, τωρα.
Ουτε στην άλλη τη ζωη φυσικα. Εκει δεν θελω δωρα.
Mε άφταστη λαιμαργια να ρουφηξω θελω τη ζωη ως το μεδουλι.
Το συνθημα αλλωστε είναι παντα εδω: Να μην ζησουμε σαν δουλοι.
Δεν χρειάζεται αλλα να πω για την λαιμαργια.
Για οσους διαφωνουν, υπαρχει και η Νηστεια.
Η Λαγνεία
Τι να πρωτοπεις για την λαγνεία; Τον λογο δινω ευθυς,
σε έναν παιδικο μου φιλο. Καθ΄όλα συνεπης.
στην αναζητηση του παθους, της λαγνειας. Της σαρκας της γυμνης.
Κυριες, κυριοι, o εξαίρετος Kωνσταντινος Καβαφης και:
Το Σύνταγμα της Ηδονής
Mη ομιλείτε περί ενοχής, μη ομιλείτε περί ευθύνης.
Όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας·
όταν ριγούν και τρέμουν αι αισθήσεις,
άφρων και ασεβής είναι όστις μένει μακράν,
όστις δεν ορμά εις την καλήν εκστρατείαν,
την βαίνουσαν επί την κατάκτησιν των απολαύσεων και των παθών.
Τι άλλο μετα από αυτό μπορει να πει κανεις;
Σε ό,τι με αφορά, ποτέ μου δεν υπήρξα ασεβής.
Η Απληστία
Σημαντικη σαφως στην εξελικτικότητα η απληστια.
Είναι η αντιδραση του επιθυμητού. Φυσικη διαδικασια.
Το αντιθετο του άπληστου είναι ο ”πληστός”,
που σημαινει πλήρης, ολοκληρωμένος (Θεε μου, τι βαρετος…).
Στις αναγκες του εξαιρετικα ολιγαρκης.
Επομενως, ευχαριστημενος με αυτά που εχει. Ευτυχής.
Ευκολο θυμα για τον πλεονεκτη. Κι εδώ επιτρεψτε μου μια παρατηρηση:
H απληστια για την ολοκληρωση,
οδηγει στην ολοκλήρωση της απληστιας.
(Tι πίνω το άτομο; Πώς βρεθηκα στους δρομους της φιλοσοφιας;).
Στους απληστους για γνωση το ανθρωπινο γενος χρωσταει πολλα.
Οι αρχαιοι ελληνες αυτό το ηξεραν καλα.
Με τον πλουραλισμο των ιδεων, προεκυψε φως,
το οποιο μεταλαμπαδεύτηκε και το πηρε ο δυτικος-και όχι μονο- πολιτισμός.
Το ειδος αυτου του φωτός, ονομαζονταν Φάος.
Που σημαινει φως από αυτοκαυστο υλιστικο μανδυα, που καιγεται στο χαος.
Ενός πνευματος, που φλεγεται χαοτικα.
Τα ηξεραν ειπαμε οι αρχαιοι αυτά καλα.
Αυτος που καιγεται προσφέρει το φως του,
στο συνολο. Εστω και αν είναι έμπειρος ή ένπυρος ο χαμος του.
Αυτό που χαρακτηριζει λοιπον την πληροτητα, είναι ο εφησυχασμος.
Aντιθετα, η απληστια, είναι της ανησυχίας ο οργασμος.
Ζω και ανησυχω σημαινει ειμαι ενεργος.
Οριζω εγω τις νορμες μου, τις οποιες επεκτείνω
στον κοινωνικο περιγυρο (Κουραστικα. Χρειαζομαι ένα… κινίνο).
Η Ζηλοφθονία
Ο ρόλος της παντοτε σημαντικος
και σαφως… επαναστατικος.
Η περισσή και συσωρευμενη ζηλοφθονια,
εναντια στην Γαλλικη αριστοκρατια
ηταν μια –μαζι με άλλες φυσικα- βασικη αιτια
για την Γαλλικη Επανασταση. Μα και στην υπηρεσια
του τελικου σκοπου του ανθρωπινου γενους μαλλον,
-αποτρεποντας τους ανταγωνιστες από το περιβαλλον-
που προσπαθει να γονιδια του να μεταφερει στο μελλον από το παρον.
Τελικα, φαινεται να εχει τις ριζες της στο αναπαρωγικο μας παρελθόν.
Στην παλαια διαθηκη, με την δεκατη εντολη,
ο θεος διαταζει να εισαι μακρια από μια γυναικα που είναι ομορφη πολύ,
αν αυτη είναι του διπλανου σου. Πρέπει λεει ο Θεος να υπαρχει ταξη.
Θεέ, δεν εισαι ενταξει…
Η Οργή
Ριξτε μια ματια. Η Keny Arkana θα σας πει.
La Rage στα γαλλικα. Θυμος, οργη.
https://www.youtube.com/watch?v=eaoOu0nH8pU
Στο Β-Fest το 2010 ειχε έρθει. Ημουν εκει.
Στης Βαβυλωνιας το φεστιβαλ, στην Αρχιτεκτονικη.
Χιλιαδες κοσμος. Κλεισαν οι δρομοι. Ενταση πολύ.
Ειχε προηγηθει τον Δεκεμβρη του ’08, η δικια μας η οργη.
Φυσικα, όπως σας ειπα και στην αρχη,
ο Γρηγόριος δεν ηταν βλακας.
Καταλαβε ότι κατι δεν παει καλα,
και πως δεν θα ηταν για πολύ ακομα Πάπας,
αν τα Εφτα Θαυμασια Προτερηματα διαδιδονταν στο λαο.
Και αντι θυμωμενος να πει: Παρτε τα αυτά αμεσως και δρομο από εδώ,
εξυπνα, διεταξε να δωθουν ως εχουν, όχι όμως ως προτερηματα,
μα ως Τα Εφτά Θανασιμα Αμαρτηματα.
Χρονια πολλα περασαν από τοτε, και ολοι εχουν «λυσσάξει»
με την περιβοητη λιστα. Να μας βαλουν θελουν σε “ταξη”.
Nα εχουν μονο αυτοι στα χερια τους την εξουσια,
και το δικαιωμα στην… αμαρτία.
Στον τρομερο Μεσαιωνα, στον σκοταδισμο με ολη τη βαρβαροτητα
ανηκει των Εφτα Θανασιμων Αμαρτηματων η πατροτητα.
Φιλοσοφοι, διανοουμενοι, καλλιτέχνες, ποιητες και αλλοι πολλοι,
φροντιζουν να είναι στον κάθε Πάπα, αρεστοι.
Μας κουναν το δαχτυλο.Τον δείχτη τον δεξιο,
ενώ στης εξουσιας το χρημα και το γοητρο, εχουν απλωμενο το χερι το αριστερο.
Γλοιώδεις, χαμερπείς, ζήτουλες, προσκυνημένοι. Έχουν πουληθεί.
Τους έχω σιχαθεί.
Τραγούδι τώρα. Ηρθε η στιγμή:
Mην ξημερώσεις Oυρανέ
Μην ξημερώσεις Oυρανέ.
Στη μέρα πες μην έρθει.
Να τελειώσει πρώτα το τραγούδι.
Μην ξημερώσεις Oυρανέ.
Στης νύχτας το όμορφο ψέμα
κρύψου. Κάνε πως δεν μας βλέπεις.
Μην ξημερώσεις Oυρανέ.
Λίγο ακόμα και όσα μέσα μου με καίνε
να βάλω σε μια τάξη.
Μην ξημερώσεις Oυρανέ.
Όμορφοι δαίμονες ήρθαν στα μέρη μας απόψε.
Μην φοβηθούν και φύγουν.
Μην ξημερώσεις Oυρανέ.
Ακούς; Mην ξημερώσεις.
Υ.Γ.1. Tου φιλου Στέλιου Φαιτάκη το έργο στην φωτογραφία.
Χαιρετισμούς του στέλνω από εδώ με την ευκαιρία.
Υ.Γ.2. Εδώ Ελεύθερα Εξάρχεια
nikos1789@gmail.com
[1]Κάποιος Συβαρίτης, παραπονιόταν επειδή είχε πλαγιάσει σ’ ένα κρεβάτι με στρώμα το οποίο είχε πάνω του φύλλα από τριαντάφυλλα, κι έλεγε πως δεν είχε μπορέσει να κοιμηθεί όλη τη νύχτα, γιατί ένα ροδοπέταλο έτυχε να είναι διπλωμένο και τον ενοχλούσε.
