Για τον Μανώλη Γλέζο
Το ζήτημα με την απώλεια ανθρώπων όπως ο Μανώλης Γλέζος δεν αφορά στην απώλεια αυτή καθαυτή. Άλλωστε έφυγε πλήρης ημερών και κυρίως πλήρης εμπειριών. Ένας άνθρωπος στρατευμένος στον σκοπό της κοινωνικής χειραφέτησης, τον οποίο υπηρέτησε άοκνα σε όλη του τη ζωή. Με κορυφαίες στιγμές όπως η υποστολή της ναζιστικής σημαίας από την Ακρόπολη, όταν μαζί με τον Λάκη Σάντα φώτισαν τα πυκνά σκοτάδια που είχαν καλύψει όχι μόνο την Ελλάδα μα ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά και λάθη, τόσο αναπόφευκτα για αγωνιστές που δεν εγκατέλειψαν ποτέ την πρώτη γραμμή των κοινωνικών αγώνων. Λάθη που άλλωστε γενναία αναγνώρισε και ο ίδιος.
Πέρα και μακριά από ιδιότυπες αναγνώσεις της ΕΑΜικής κληρονομιάς, που μετουσιώθηκαν σε μία εθνικο-λαϊκίστικη ρητορική, αποτυπωμένη στο, κενό πολιτικού περιεχομένου, δίπολο μνημόνιο – αντιμνημόνιο ή σε ένα φτηνό αντι-γερμανικό συναίσθημα, ο Γλέζος παρέμεινε πιστός στην διεθνιστική αλληλεγγύη. Ακόμη και στο ζήτημα των περίφημων γερμανικών αποζημιώσεων, ποτέ δεν κινήθηκε χωρίς να αναζητεί στηρίγματα και διαύλους επικοινωνίας με το γερμανικό αντιφασιστικό κίνημα.
Η εμπειρία της Αντίστασης ενέπνευσε με διαφορετικούς τρόπους τον Γλέζο. Η πλέον ίσως αγνοημένη πτυχή της, το πείραμα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, πιθανότατα ενέπνευσε και το πείραμα της Απειράνθου την δεκαετία του ’80. Εκεί, στον τόπο καταγωγής του, ο Μανώλης Γλέζος επιχείρησε να εφαρμόσει ιδέες που προσιδιάζουν σε αμεσοδημοκρατικά και κοινοτιστικά εγχειρήματα που βρίσκονται σήμερα σε πλήρη εξέλιξη σε διάφορες περιοχές του πλανήτη και είναι κρίμα που γνωρίζουμε τόσα λίγα πράγματα για αυτή την ιδιαίτερη περίπτωση.
Ο Γλέζος όπως και ο οποιοσδήποτε αγωνιστής λίγο τον έμελλε αν θα μετατρεπόταν σε σύμβολο ή όχι. Άθελά του όμως, η απώλειά του σηματοδοτεί και το τέλος μίας εποχής. Ένας ακόμη από τους τελευταίους ζώντες δεσμούς μας με μία σειρά κοινωνικών αγώνων εκλείπει. Όσο κλισέ κι αν ακούγεται όμως, δεν μπορεί παρά να ισχύει, πως θα ζει στους αγώνες μας, για μια ελεύθερη πατρίδα και πανανθρώπινη την λευτεριά.
Συντακτική Ομάδα Βαβυλωνίας