Η  εισβολή της μεγαρωσικής στρατιωτικής μηχανής στην Ουκρανία δεν βρήκε υποστηρικτές μόνο στους μεταμοντέρνους οριενταλιστές της δύσης, αριστερούς ή δεξιούς, που βλέπουν τα εθνικά τους αφηγήματα να σαρώνονται από την πραγματικότητα, αλλά και στα επίσημα κράτη − αν και αυτό το τελευταίο είναι απολύτως φυσιολογικό. Σαράντα και πλέον κράτη υποστήριξαν την εισβολή, εμμέσως και διά της αποχής, ενώ και αυτά που εναντιώθηκαν είχαν εμπλακεί στο άμεσο παρελθόν είτε σε συμμαχίες είτε σε άμεσες εισβολές − και μάλιστα με τα ίδια ακριβώς προσχήματα. Τα παραπάνω τα αναφέρουμε για να διαπιστώσουμε το καινοφανές και, ταυτοχρόνως, το κοινότοπο. Δεν υπάρχει κράτος που να μην εξοπλίζεται προετοιμαζόμενο για μια εισβολή.

Ανάμεσά τους, να και το ελληνικό κράτος, ο μπακαλόγατος του δυτικού ιμπεριαλισμού, να ξεσπαθώνει στην προκειμένη περίπτωση κατά της παράβασης των διεθνών κανόνων και κατά των εισβολών!!!.

Συνήθως, όταν ξεσπά ο πόλεμος, στο προσκήνιο εισέρχονται οι στρατηγοί,ο ρόλος των οποίων παίρνει σάρκα και οστά και αναβαθμίζεται, συνοδευόμενοι από τις ορντινάντσες. Ωστόσο, υπάρχουν και ασυνόδευτες ορντινάντσες που, προκειμένου να επιτύχουν μια συνοδεία, υπερβάλλουν με αποτέλεσμα την αυτοαπαξίωσή τους και την υποβάθμισή τους σε σκέτα υποτακτικά υποχείρια. Έναν τέτοιον ρόλο ασυνόδευτης ορντινάντσας επεφύλαξε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης για το ελληνικό κράτος στον πόλεμο της Ουκρανίας.

Να προσθέσουμε εδώ ότι το ελληνικό κράτος αγαπάει παραδοσιακά την Ουκρανία και έχει κάνει πράγματα γι’ αυτή τη χώρα  που ούτε για την Κύπρο,τον σάκο του μποξ τωνΕλλήνων εθνικοφρόνων, δεν έκανε ποτέ.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης λοιπόν, πριν του πουν για τον Ζελένσκι, θεώρησε τονεαυτό του Βενιζέλο και έστειλε πολεμικό εξοπλισμό ως δείγμα αλληλεγγύης στο ουκρανικό κράτος, με τη δικαιολογία ότι είναι ενάντια στις εισβολές και ενάντια στην καταπάτηση του διεθνούς δικαίου, και άλλα ωραία!

Είναι ενάντια στην εισβολή στην Ουκρανία, βέβαια, όταν το 1919 ο Ελευθέριος Βενιζέλος έστειλε δύο μεραρχίες στην Οδησσό, στη γνωστή εκστρατεία της Κριμαίας, για να σώσει την Ουκρανία από τους μπολσεβίκους και από τα μαύρα τάγματα του Μαχνό − γλίτωσαν τον όλεθρο (κρίμα) επιβιβαζόμενοι στα καράβια την τελευταία στιγμή.

Είναι ενάντια στην εισβολή στη Μ. Ασία το 1919 ή είναι ενάντια στη δεύτερη εισβολή με κατεύθυνση την Άγκυρα το 1921;

Η κυβέρνηση έδρασε στην προκειμένη περίπτωση σαν βουλιμική ορντινάντσα και τα αποτελέσματα θα τα δούμε λίαν συντόμως − θα είναι αντίστοιχα του παρελθόντος. Ακάλεστοι στην ιστορία με τη σωστή ή τη λάθος πλευρά.Σαν ακάλεστοι σε γάμο, έστειλαν τα δώρα της υποτέλειας και της υποταγής, παίρνοντας μέρος στον παγκόσμιο πόλεμο που άρχισε και τοποθετώντας ως προμετωπίσα, προς το παρόν τουλάχιστον, το όπλο της παγκόσμιας καπιταλιστικής  οικονομίας.

Κύριε Μητσοτάκη, αν ο Ζήτα βγήκε από «Το Κύμα», εσείς βγήκατε από το «Της Κακομοίρας…». Κάντε έναν αυτοστοχασμό πάνω σε αυτό και αφήστε τις σοβαροφάνειες. Κανείς δεν σας παίρνει στα σοβαρά.

του Νώντα Σκυφτούλη

Ήρθε ο καιρός και ο Ρουβάς να ξεχρεώσει τα γραμμάτια της ασημαντότητας του κόσμου που ανήκει. Πλαισιωμένος από τις διεφθαρμένες ελίτ, που τον ρολάρουν στα αβαθή και βρώμικα νερά μιας ατέρμονης καταναλωτικής αποκτήνωσης. Ενός κόσμου τυλιγμένου σε διαφανή σελοφάν με μοναδική αξία το περιτύλιγμα.

Αυτός, ο Λιγνάδης και ο Μπαμπινιώτης και άλλοι παρόμοιοι αυτού του είδους είναι οι homo  universalis! Για την ντόπια δεξιά, για το ντόπιο καθεστώς, για τους ντόπιους δημάρχους, για το ντόπιο σύστημα δούναι και λαβείν. Και αυτό είναι το βασικό νήμα που τους συνδέει και σε εμάς φτάνει και περισσεύει αυτή η διαπίστωση για να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας. Ό,τι άλλο τους συνδέει ας το κρύψουν στα σκοτάδια της ιδιωτικής τους ψυχής.

Από την πρώτη στιγμή η αστυνομία, η προστάτιδα δύναμη αυτού του συρφετού με τις ενεργητικές παραλήψεις της, έκανε ό,τι μπορούσε μην τυχόν οι βιασμοί δεκάδων ντόπιων και μεταναστών του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου αποκαλυφτούν, και να μείνουν μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού. Και τα κατάφεραν και ελπίζουν. Παραμονές της δίκης βγαίνουν οι μάρτυρες χαρακτήρα για τον κρατούμενο στις φυλακές της Τρίπολης, για να κουκουλώσουν και να εκφοβίσουν τα θύματα, ότι δηλαδή έκανε και η αστυνομία στην αρχή με τις εξακριβώσεις και τις απειλές κατά των θυμάτων.

Γράφαμε πέρσι στις 18/2: «Είναι αλήθεια! Ο Λιγνάδης και ο Φιλιππίδης παίρνουν τηλέφωνα, απειλούν, εκβιάζουν. Τους δίνεται απεριόριστος χρόνος από το Κράτος, αλλά και συμπαράσταση από αφεντικά του πλούτου και της διαφθοράς προκειμένου να οργανώσουν την άμυνά τους, επιτιθέμενοι κατά των θυμάτων που δημιούργησαν.»

Ήρθε η στιγμή που επιβεβαιώθηκαν όλα κατά γράμμα.

Δεν έχουμε σκοπό να απαντήσουμε σε κάθε μάρτυρα χαρακτήρα που θα ακολουθήσει τον Ρουβά αλλά επ΄ ευκαιρία να τους το ξαναπούμε:

Ο ΦΟΒΟΣ ΑΛΛΑΞΕ ΠΛΕΥΡΑ-ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΤΕ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΑΣ

Και όμως αυτή είναι η συμπυκνωμένη συλλογιστική του Εισαγγελέα Εφετών Λαμίας προκειμένου να απορρίψει την έφεση του Δ. Κουφοντίνα για την υφ’ όρων απόλυση.

Είναι μια συλλογιστική δανεισμένη από τον Βέγγο όταν ζητούσε 2000 δραχμές δανεικά από το αφεντικό του και εκείνος του έδινε 1000 και τελικά συμφώνησαν ότι το αφεντικό χρωστάει 1000 και ο Βέγγος τίποτα και από το θέατρο σκιών όταν ο Καραγκιόζης μοιράζεται με τον Χατζηαβάτη ένα ποσό σε “ίσα” μερίδια: «τα δικά μου, δικά μου και τα δικά σου, δικά μου». Αν αυτά δεν τα έχετε δει, διαβάστε την πρόταση του Εισαγγελέα παρακάτω.

“ … Στην προκειμένη περίπτωση από τα στοιχεία του φακέλου προκύπτουν τα ακόλουθα: Δυνάμει της με αριθμό Β ΜΕΚ 62/27-1-2021 συγχωνευτικής απόφασης του Μονομελούς Εφετείου Αθήνας καθορίσθηκε στον εκκαλούντα συνολική ποινή κάθειρξης είκοσι ενός [21] ετών με εκτιτέα ποινή τα είκοσι [20] έτη πλέον της μη συγχωνευτής ποινής της ενδεκάκις ισόβιας κάθειρξης. Σύμφωνα με τον από 26-10-2021 [επικαιροποιημένο] πίνακα υπολογισμού ποινής του Κ.Κ. Δομοκού η κράτηση του εκκαλούντος για τις ποινές, που συγχωνεύθηκαν στην παραπάνω συγχωνευτική απόφαση, άρχισε στις 5-9-2002 [σύμφωνα με το με αριθμό 5/8-9-2002 Ενταλμα Προσωρινής Κράτησης του Ειδικού Εφέτη – Ανακριτή Αθηνών] και μέχρι την σύνταξη του πίνακα ο εκκαλών είχε εκτίσει πραγματική ποινή κάθειρξης δεκαεννέα [19] ετών, ενός [1] μήνα και είκοσι μίας [21] ημερών, ενώ με ευεργετικό υπολογισμό 2.904 πραγματοποιηθέντων ημερομισθίων, που αντιστοιχούν σε εκτιθείσα ποινή επτά [7] ετών, ένδεκα [11] μηνών και δεκαεννέα [19] ημερών, έχει εκτίσει ποινή μεγαλύτερη των 25 ετών, το δε υπόλοιπο της ποινής του είναι ισόβια κάθειρξη. Με βάση τα ανωτέρω σε συνδυασμό και με τα προεκτεθέντα στη μείζονα σκέψη της παρούσας μας, ο εκκαλών, ο οποίος έχει καταδικασθεί και σε ένδεκα [11] φορές ισόβια κάθειρξη, δεν έχει εκτίσει πραγματική ποινή είκοσι πέντε [25] ετών και ως εκ τούτου δεν έχει συμπληρώσει τον επιβαλλόμενο ελάχιστο χρόνο παραμονής σε σωφρονιστικό κατάστημα….”

Υπάρχει και κάτι άλλο. Η μέχρι τώρα διάταξη  -έως την 1/7/19- προϊσχύσαντος Ποινικού Κώδικα, με την οποία το όριο αυτό ορίζεται  στα 19 χρόνια πραγματική έκτισης και ο Κουφοντίνας έχει πάνω από 25 χρόνια αν συνυπολογίσουμε τα μεροκάματα που μετράνε 7 χρόνια.

Είναι προκλητικοί και μας το λένε με τον πιο ωμό και κυνικό τρόπο. Εφαρμόζουμε το ποινικό δίκαιο του εχθρού και αυτό σημαίνει ότι αποφασίζουμε με εξωνομικές λογικές και είναι ο Κυρίαρχος αυτός που παράγει το Δίκαιο. Να’ στε καλά τουλάχιστον που επιβεβαιώνετε τις αντιεξουσιαστικές κριτικές και κανέναν άλλον, για το χαρακτήρα του κράτους και των θεσμών.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΡΟΤΕΙΝΩ

Να απορριφθεί η με αριθμό 128/9-12-2021 έφεση του Δημητρίου Κουφοντίνα του Κωνσταντίνου, κρατούμενου Κ.Κ. Δομοκού, κατά του με αριθμό 187/30-11-2021 βουλεύματος του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Λαμίας.

Να επικυρωθεί το ανωτέρω εκκαλούμενο βούλευμα

Να επιβληθούν τα δικαστικά έξοδα σε βάρος του εκκαλούντος.

Λαμία 24 Ιανουαρίου 2022

Εντάξει τα καταλάβαμε την ξέρουμε τη γλώσσα

Συντακτική ομάδα Βαβυλωνίας

Το Big–Bang του Αφγανικού επανεξισλαμισμού είναι χωρίς αμφιβολία η στιγμή της εισβολής του σοβιετικού στρατού(1979). Είχε προηγηθεί πετυχημένο πραξικόπημα από το φιλοσοβιετικό κόμμα, υποσχόμενο περισσότερο εκσυγχρονισμό!!! και προς ενίσχυση του καθεστώτος αλλά και για τη γενικότερη γεωπολιτική ισχύ έδωσε το παρόν ο Ρώσικος στρατός. Με ιδιαίτερη ευκολία έγινε και το πραξικόπημα και η εισβολή διότι είχαν την συναίνεση του Αφγανικού στρατού. Μια συναίνεση που οφείλεται στο γεγονός ότι ο «καλός» μονάρχης αλλά και ο μετέπειτα «καλός» πρόεδρος έστελναν για στρατιωτικές σπουδές στη Μόσχα , «ευέλπιδες» Αφγανούς.

Από την ανεξαρτησία(1919) είτε με συνταγματική Μοναρχία είτε με αστική δημοκρατία ουδέποτε η Σαρία και ο Ισλαμισμός ήταν στο πολιτικό προσκήνιο και ο μοναδικός ρόλος που είχαν στο δημόσιο χώρο ήταν να αντιδρούν μαζί με τους πατριαρχικούς φυλάρχους και τα μεσαιωνικά κατάλοιπα στις συνεχείς αστικές μεταρρυθμίσεις του κυρίαρχου κοσμικού κράτους.

Εισέβαλλε στο Αφγανιστάν η Σ.Ε. η οποία μέχρι τότε τροφοδοτούσε και πατρονάριζε όλα τα αντιιμπεριαλιστικά και εθνικά κινήματα σε όλο τον κόσμο. Βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου τα αντιιμπεριαλιστικά καθεστώτα έχουν ήδη διευρυνθεί εδαφικά και φυσικά έχουν δείξει προς όλες τις κατευθύνσεις περί τίνος πρόκειται. Σαντάμ, Άσαντ ,Καντάφι, Μεγκίστου και λοιποί. Το φαντασιακό του αντιιμπεριαλισμού είχε ολοκληρωθεί και αφυδατωθεί από τις καθεστωτικές αντιιμπεριαλιστικές μοναρχίες αφήνοντας ένα κενό στο χώρο του αντιιμπεριαλιστικού κόσμου και ήρθαν οι Μουτζαχεντίν αλλά και η συγκαιρινή Ιρανική εισβολή στην αμερικάνικη πρεσβεία της Τεχεράνης να το καλύψουν.

Αν και ο ισλαμικός φονταμελισμός είναι οργανική εξέλιξη του αντιιμπεριαλισμού ενωμένοι με τη συλλήβδην αντιυλιστική αντιδυτική αφηγηματική ωστόσο για όσους ξέρουν και θυμούνται είναι αυτός που εκθρόνισε τον αντιιμπεριαλισμό από όλα τα μέτωπα συμπεριλαμβανομένου και του Παλαιστινιακού και επανέφερε τη Σαρία σαν περιεχόμενο και νόημα στον φενακισμένο αντιιμπεριαλισμό. Για να διευκρινίσουμε, αντιιμπεριαλισμό δεν εννοούμε τους αντιιμπεριαλιστικούς αντικαθεστωτικούς αγώνες που έγιναν και γίνονται αλλά το πρόσχημα για την επιβολή των διάφορων τριτοκοσμικών ολοκληρωτισμών θρησκευτικών ή κοσμικών καθεστώτων.

Η ανάδευση που έκανε η σοβιετική εισβολή δημιούργησε μια κατάσταση χωρίς επιστροφή. Ακολούθησαν οι Αμερικάνοι πολλαπλασιάζοντας το θρησκευτικό φαντασιακό της αντίστασης δίνοντας στους διάδοχους των Μουτζαχεντίν, Ταλιμπάν θεϊκή προέλευση .

Αυτή είναι μια πολιτική εξήγηση που δεν επαρκεί να εξηγήσουμε την εμμονή μεγάλου μέρους της Αφγανικής κοινωνίας στη θρησκευτική φενάκη την οποία τοποθετούν στην κορυφή της πολιτικής διαχείρισης και κοινωνικής οργάνωσης δημιουργώντας συνθήκες τέλειου ολοκληρωτισμού.

Έχουμε μια ιδιότυπη επιστροφή στο μεσαίωνα με την επανεμφάνιση των Ταλιμπάν και τη συναίνεση που επιδεικνύει απέναντί τους η Αφγανική κοινωνία; Όχι

Τον μεσαίωνα οι Αφγανοί τον πέρασαν όπως όλος ο κόσμος.

Η θρησκεία παράγεται από την κοινωνία και λίγα πράγματα μπορούμε να κάνουμε ως προς αυτό. Είτε όταν έχει το Θεό στην κορυφή του ιεραρχικού σύμπαντος ως δημιουργού που καθορίζει τα πάντα, βούληση κανόνες υποταγή, είτε όταν τον επιμερίζει σαν πανταχού παρόν και τον καταναλώνει μαζί με τα άλλα καταναλωτικά υλικά αγαθά. Αυτό το σχήμα είναι καθολικό και με τις ανάλογες διαβαθμίσεις ισχύει καθολικά σε όλο τον πλανήτη.

Οι Ταλιμπάν λοιπόν δεν είναι πιστοί ισλαμιστές υπάκουοι στον δημιουργό Θεό αλλά επαναεξισλαμισθέντες προκειμένου να χρησιμοποιήσουν το Θεό για τα αισθητά: Την εξουσία και την επιβολή των κανόνων της Σαρία κατ επιλογήν.

Να προσθέσουμε εδώ ότι ο Αφγανικός λαός δεν είναι παιδιά όπως θα έλεγε και ένας Έλληνας στοχαστής που διέπρεψε στο Παρίσι, διότι είχε τις ευκαιρίες από το 1926 να δώσει και άλλες προοπτικές αλλά φαίνεται ότι η πολιτική ηγεμονία του θρησκευτικού είναι αρκετά δημοφιλής και είναι αυτό που ισχυροποιεί τον ολοκληρωτισμό των διάφορων θρησκευτικών κινημάτων που εναντιώνονται στις μεταρρυθμίσεις .

Με αυτά λοιπόν τα δεδομένα και με όσα ακλούθησαν στην πρόσφατη ιστορία του Αφγανιστάν είναι βέβαιο:

Ότι η μεταρρύθμιση, η επανάσταση, η αλλαγή, είναι υπόθεση της κοινωνίας που τα απαιτεί και όχι αξίες εισαγόμενες και επιβαλλόμενες με τον άλφα ή βήτα τρόπο.

Ότι η Αριστερά για το Αφγανιστάν πολύ λίγα πράγματα μπορεί να ψελλίσει και καλύτερα να προσφύγει στη στρατηγική της σιωπής .

Ότι η δεξιά από φεμινοεθνικισμούς μέχρι φιλελεύθερους έχουν μεγάλη ρατσιστική απόσταση από τις γυναίκες του Αφγανιστάν.

Ότι η θρησκεία και τα προτάγματά της είναι σε απόσταση ενός σύμπαντος από την αισθητή κοινωνική απελευθέρωση.

Αυτοί είναι οι λόγοι όπου η αυτοοργάνωση της αντίστασης της Αφγανικής κοινωνίας για τη αποκατάσταση του φυσικού και κοινωνικού κόσμου περνάει μέσα από τα χέρια των ίδιων.

Αντίσταση με κάθε τρόπο και χωρίς θεοκρατικά περιεχόμενα, στην ολοκληρωτική εξουσία των Ταλιμπάν για μια κοινωνία ελευθερίας ισότητας και αλληλεγγύης.

Η ΡΟΖΑΒΑ είναι ο σίγουρος δρόμος μιας νίκης που αφορά όλο το ανθρώπινο γένος.

του Βασίλη Καραπάνου

«Η επαγγελματική ζωή είναι σαν τη σαβάνα, και στη σαβάνα υπάρχουν ζέβροι, αλλά υπάρχουν και λιοντάρια».

«Υπάρχουν και αμοιβάδες, απολιθωμένες μέδουσες, μουνόψειρες που ψήνονται στον ήλιο, γυμνοσάλιαγκες που έχασαν το δρόμο τους και κακόμοιροι αρουραίοι!»…

Το παραπάνω απόσπασμα βρίσκεται στο βιβλίο του Φρεντερίκ Φαζαρντί «Ένας βρεγμένος καραγκιόζης» (Εκδόσεις των Συναδέλφων, μετάφραση Γιάννης Καυκιάς), θα μπορούσε όμως να είναι και μία τυπική κομπορρημοσύνη ενός γιάπη ή ενός στελέχους της Νέας Δημοκρατίας καθώς αποθεώνει το νέο νομοσχέδιο για την εργασία. Αυτό που ονομάζουμε κοινωνία, δεν είναι παρά το σκηνικό της μάχης, όπου για να επιβιώσεις πρέπει να φανείς δυνατός, πιο δυνατός από τον διπλανό σου και ικανός να προσαρμοστείς σε όλες τις συνθήκες.

Το νέο εργατικό νομοσχέδιο, διά χειρός Χατζηδάκη, έρχεται για να ευθυγραμμίσει την Ελλάδα με τις ανάγκες του κεφαλαίου για ελαστική, επισφαλή και φθηνή εργασία. Έρχεται για να ανατρέψει παγιωμένες αντιλήψεις για το 8ωρο, για τις αργίες, για το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στην απεργία, για τον ρόλο των σωματείων και πολλά άλλα. Εκτός όλων αυτών, στην πραγματικότητα, επιδιώκει τη μετάβαση σε μία νέα εποχή κοινωνικών και οικονομικών σχέσεων, σε μία εποχή όπου ο εργαζόμενος θα βρίσκεται απομονωμένος και συνθλιμμένος ανάμεσα στις συμπληγάδες της γραφειοκρατίας από τη μία και στις αδηφάγες επιταγές των αφεντικών από την άλλη. Η κοινωνική απομόνωση των εργαζόμενων, η εξάλειψη της συλλογικής φωνής τους, η λογική «ο καθένας για την πάρτη του», βεβαίως και δεν ενισχύει τη θέση τους στην αγορά εργασίας. Κι αυτό είναι γνωστό. Μπορεί ο νεοφιλελευθερισμός να έχει την ικανότητα να εξυψώνει τα πιο εγωιστικά ένστικτα, όμως τελικά η ζούγκλα της αγοράς εργασίας έχει προκαθορισμένους ρόλους, μοιρασμένους και χιλιοπαιγμένους από τα αρπαχτικά που θέτουν τους «κανόνες».

Το μοτίβο, λοιπόν, της κυβέρνησης των «αρίστων» μοιάζει πολύ με τη θατσερική αντίληψη ότι δεν υπάρχει κοινωνία, παρά μόνο άτομα. Το άτομο, μάλιστα, καλείται μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα των αλλαγών να προσαρμοστεί σε αυτήν τη νέα πραγματικότητα, χωρίς κανένα συλλογικό απάγκιο, παρά μόνο πουλώντας τον εαυτό του, πλασάροντάς τον όσο καλύτερα μπορεί. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ερώτηση «Πόσα νομίζεις ότι αξίζεις;», αυτή η ερώτηση παγίδα που ακούγεται τόσο συχνά σε συνεντεύξεις για δουλειά, συμπυκνώνει το βάρος που καλείται να διαχειριστεί ο σύγχρονος εργαζόμενος.

Απέναντι σε αυτήν νεοφιλελεύθερη παράνοια, της εμμονικής αναδιάρθρωσης των όρων ύπαρξής μας από την γραφειοκρατία και το κεφάλαιο, ανθίζουν ακόμα οι αντιστάσεις στο δημόσιο χώρο. Η ανακατάληψη του θεάτρου Εμπρός στου Ψυρρή και της Rosa Nera στα Χανιά, αποδεικνύουν το πώς η κοινωνία μπορεί ακόμα να παράγει συλλογικά βιώματα και να χαλάει τα σχέδια του κράτους και του κεφαλαίου. Έχει ενδιαφέρον ο τρόπος με τον οποίο αντιστρέφουν την πραγματικότητα οι ταγοί της κυβέρνησης, στελέχη και δημοσιογράφοι. Κατά την άποψή τους, δεν είναι δυνατόν η κοινωνία, οι συλλογικότητες και οι οργανώσεις να έχουν λόγο για τη ζωή τους, να έχουν πρόσβαση σε κάθε δημόσιο χώρο. Αντιθέτως, η περιφραγμένη έκταση που θα χρησιμοποιηθεί από το ιδιωτικό κεφάλαιο για ξενοδοχείο ή για οποιαδήποτε άλλη επένδυση είναι το νόμιμο, το σωστό και το λογικό. Είπαμε, οι συνεκτικοί δεσμοί μέσα στην κοινωνία, οι συλλογικές διεκδικήσεις, η πρόσβαση των πολιτών στη λήψη των αποφάσεων δεν προκρίνονται από την εξουσία, πόσο μάλλον όταν σε θέλει ευέλικτο, κινητικό και ικανό να δουλεύεις αγόγγυστα και με σκυφτό το κεφάλι.

Φυσικά, τα σχέδιά τους μπορούν να ανατραπούν, όχι από λιοντάρια, μοναχικούς λύκους και αρπαχτικά, αλλά από αόρατους-ες, αυτεξούσια υποκείμενα και κοινωνίες σε κίνηση ─ αυτήν την κινητικότητα την προτιμούν καθηλωμένη.