Εκδήλωση για το κρατικό έγκλημα των Τεμπών – Σάββατο 22/2 (Θεσσαλονίκη)

Σχεδόν δύο χρόνια μετά το κρατικο-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών και την συνεχή προσπάθεια του κράτους και της Hellenic Train να το συγκαλύψουν, κάθε νέο στοιχείο της υπόθεσης έρχεται να επιβεβαιώσει ότι για το κεφάλαιο τα κέρδη του είναι πάνω από την ασφάλεια και τις ανθρώπινες ζωές. 2 χρόνια μετά, η συνθήκη των σιδηροδρόμων παραμένει ίδια με ελλιπή ασφάλεια και καμία αναβάθμιση. Απέναντι στη κανονικοποίηση του θανάτου και στην αναλωσιμότητα των ζωών μας, ως κοινωνία αναζητούμε απαντήσεις και αποζητούμε δικαίωση με το τραύμα των 57 νεκρών να παραμένει ανοιχτό.
Η ταχεία και η αυθόρμητη συλλογική διάχυση των διαμαρτυριών σε όλη την Ελλάδα μέσα από το κάλεσμα των συγγενών των θυμάτων στις 27/1 είναι μία από εκείνες τις στιγμές διάρρηξης της απάθειας και θρυμματισμού των βεβαιοτήτων των ήρεμων νερών που με τόσο σθένος το κράτος και το κεφάλαιο επιθυμούν. Είναι μία υπενθύμιση πως το κρατικο-καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη, δε θα ξεχαστεί. Έδειξε ακόμα την συλλογική μας δύναμη καθώς όταν βγαίνουμε στο δρόμο οδηγούμε τις κυβερνήσεις σε αναδίπλωση και αστάθεια.
Μια παρόμοια διαδικασία συντελείται και στην Σερβία μετά την κατάρρευση της οροφής ενός σιδηροδρομικού σταθμού με αποτέλεσμα την δολοφονία 15 ανθρώπων στο Νόβι Σαντ, όπου ο αγώνας της κοινωνίας και των φοιτητών οδήγησε εκεί στη πτώση του πρωθυπουργού μετά από συνεχείς διαμαρτυρίες που ακόμη συνεχίζονται.
Για αυτούς τους λόγους, διοργανώνουμε μια ανοιχτή εκδήλωση στα γραφεία της Ένωσης Δημοσιοϋπαλληλικών Οργανώσεων Θεσσαλονίκης στις 6μμ στις 22/2 με προσκεκλημένες φοιτήτριες από την Σερβία, συγγενή θύματος των Τεμπών, και έναν πρώην μηχανοδηγό της Hellenic Train. Μέσα από το μοίρασμα των εμπειριών, θέλουμε να χτίσουμε συνδέσεις μεταξύ των αγώνων σε διαφορετικές χώρες, και μεταξύ αυτών που δουλεύουν και χρησιμοποιούν τον σιδηρόδρομο αναστοχαζόμενοι πάνω στα επιτεύγματα, στα επόμενα βήματα και στις προοπτικές του αγώνα μας.
Σάββατο 22/02 στις 18:00, στην αίθουσα εκδηλώσεων – ΕΔΟΘ(4ος όροφος)
Από το Νόβι Σαντ (Σερβία) στα Τέμπη:
Κι όμως η γη κινείται.
Η δικαιοσύνη στους δρόμους ενάντια στο κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα.
Από την συγκάλυψη στο οξυγόνο των κοινωνικών αγώνων.
ΟΜΙΛΗΤ(ΡΙ)ΕΣ
– Σύντροφοι/ισσες από Σερβία
– Άννα Καρατζόγλου, μητέρα της Κέλλης Πορφυρίδου
– Άρης Σταμάτης, πρώην μηχανοδηγός/εργαζόμενος στα τρένα



Βιβλιοπαρουσίαση “Πολυτεχνείο 1973: η Απαρχή του Αυτόνομου Κινήματος” του Γιώργιου Οικονόμου

“Αυτό που χαρακτήριζε τις τρεις ημέρες της εξέγερσης ήταν η άμεση συμμετοχή των ανθρώπων στη διεκδίκηση της ελευθερίας και η συνειδητοποίηση ότι σε αυτόν τον αγώνα χρειάζεται η συμμετοχή των ευρύτερων στρωμάτων του πληθυσμού. Η αντίληψη όμως αυτή συνάντησε αντιδράσεις από τα παραδοσιακά κόμματα, κυρίως της Αριστεράς, διότι υπερβαίνει τη λογική τους και τον έλεγχο που εξ ορισμού αυτά θέλουν να επιβάλουν σε κάθε μαζική εκδήλωση και πολιτική κινητοποίηση. Και εδώ βρίσκεται ένα χαρακτηριστικό του Αντιδικτατορικού Φοιτητικού Κινήματος: αντιπαρατίθεται στις κομματικές τακτικές και υπερβαίνει τους στενούς προκαθορισμένους ορίζοντες οιασδήποτε μορφής”

– Τι ήταν η κατάληψη και η εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973;
– Ποιοι ήταν οι στόχοι και τα ριζοσπαστικά μηνύματά του;
– Γιατί τα μηνύματα αυτά συγκαλύφθηκαν από τα κόμματα και τους διανοούμενους όλων των αποχρώσεων;
– Γιατί η Μεταπολίτευση δεν ακολούθησε τον δρόμο του Πολυτεχνείου;
– Τι ακριβώς έγινε στη Μεταπολίτευση;
– Τι ρόλο εξυπηρετεί η κατασκευή της “γενιάς του Πολυτεχνείου”;
– Γιατί η σημερινή επίθεση στα νοήματα της εξέγερσης;
– Τι εξυπηρετούν οι άκαπνοι διανοούμενοι με την επίθεση αυτήν;
– Ποια η σχέση του Πολυτεχνείου 1973 με τις πλατείες το 2011;

Στα ερωτήματα αυτά προσπαθεί να απαντήσει το βιβλίο αυτό αναδεικνύοντας την ιδιαιτερότητα της κατάληψης το 1973 και τη σημασία της για τη σημερινή κρίσιμη κατάσταση που διέρχεται ακόμη μία φορά η νεοελληνική κοινωνία.

Συμμετέχουν:
Γιώργος Οικονόμου, συγγραφέας του βιβλίου
Μέλος του Ελεύθερου Κοινωνικού Χώρου Σχολείο
Μέλος της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης Θεσσαλονίκης


Διοργάνωση εκδήλωσης:
Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο 
Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκη

Πέμπτη 14/11 στις 19:00 στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Σχολείο




Συγκέντρωση υπεράσπισης των καταλήψεων – 09/12 | 12:00 | Πεδίον του Άρεως (έναντι ΕΡΤ3)

Συγκέντρωση υπεράσπισης των καταλήψεων
Οι καταλήψεις είναι πνοές ελευθερίας!
Στα ασφυκτικά περιβάλλοντα των πόλεων, εκεί που πλέον οι συνδιαλλαγές των ανθρώπων προορίζονται αυστηρά και μόνο για εμπορικούς σκοπούς, εκεί που οι δημόσιοι χώροι μετατρέπονται σε απρόσωπους τόπους με οικονομικό αντίτιμο, εκεί που μοναδική σημασία έχει η κατανάλωση καθώς οτιδήποτε παρεκκλίνει από αυτή τη λογική μοιάζει περιττό ή/και επικίνδυνο, οι καταλήψεις και οι ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι συνεχίζουν να είναι ο ιδιότυπος τρόπος ζωής, αγωνιστικότητας και επαναστατικότητας, πέρα από λογικές ιδιοκτησίας, από λογικές αποξένωσης, μακριά από λογικές ατομικισμού, χώροι που αγκαλιάζουν το ”εμείς” στο εδώ και το τώρα.
Σε μία περίοδο που οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες υπαγορεύονται τόσο από το αποτέλεσμα των πρόσφατων εθνικών εκλογών όσο και από την κρατική διαχείριση σε μία σειρά ζητημάτων (έγκλημα στα Τέμπη, ναυάγιο στην Πύλο, πυρκαγιές, πλημμύρες χωρίς αποζημείωση των καταστροφών και ακρίβεια), από την δολοφονία Ρομά ανηλίκων από μπάτσους και μια ακόμα γυναικοκτονία με την αστυνομία ως παρατηρήτρια, δεν μας προκαλεί έκπληξη που η ατζέντα, αντί να στοχεύει στη βελτίωση της ζωής των πολλών (όχι ότι θα περιμέναμε άλλωστε κάτι τέτοιο από ένα σύστημα εξουσίας και εκμετάλλευσης), στρέφεται και πριμοδοτεί τον κοινωνικό αυτοματισμό, τον ρατσισμό και την ξενοφοβία, την καταστολή των αντιδράσεων και των χώρων αγώνα.
Η «ανάπτυξη», που ευαγγελίζονται ότι θα έρθει μέσα από τον τεμαχισμό και την παράδοση των δημοσίων χώρων και των αναγεννημένων σε άλλο αξιακό πλαίσιο εδαφών, στις ορέξεις της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας», και οι ευκαιρίες κερδοφορίας που προκύπτουν μέσα από τις περιφράξεις όλο και περισσότερων σπιθαμών του δημόσιου πεδίου, σκοπεύουν στην εμπέδωση του κυρίαρχου αφηγήματος «με κάθε κόστος», ως την πλήρη υποταγή σε αυτό. Μία πόλη που θα καθρεφτίζει ροές χρήματος και φιγούρες ατομικισμού μακριά από ρωγμές αμφισβήτησης και συλλογικές αφηγήσεις, είναι μία εικόνα που φαντασιώνονται Κράτος και Κεφάλαιο για τις δικές μας ζωές.
Οι εκκενώσεις τους είναι επίθεση στην πόλη και την κοινωνία, είναι επίθεση σε όσους χτίζουν και δημιουργούν και έρχονται σε ρήξη με την καταπίεση, με την εξουσία. Είναι επίθεση απέναντι στο πρόταγμα μιας κοινωνίας ελεύθερης, από τα κάτω για τα κάτω. Μέσα σε αυτή τη δυσοίωνη προοπτική, οι καταλήψεις, οι κοινωνικοί χώροι είναι σημεία συνάντησης ιδεών, συλλογικοποίησης αγώνων και της ζωής μας ευρύτερα. Είναι χώροι όπου καθορίζονται νέες τοπολογίες και ανα-δημιουργούνται ζωές ελεύθερες από εξουσία, όπου η αλληλεγγύη και η συμπερίληψη είναι τρόπος ζωής και όχι σλόγκαν σε προεκλογικές καριέρες.
Ο κόσμος του κινήματος όμως, σαν άλλος φοίνιξ που αναγεννάται από τις στάχτες του, έχει αφήσει μια σταθερή παρακαταθήκη ανά τα χρόνια. Αυτή της παραμονής μέσα από την επιμονή, της ανασυγκρότησης μέσα από τη βάρβαρη καταστολή σε πείσμα όλων όσων τρέφουν αυταπάτες οτι “χάσαμε”. Οι τελευταίες ανακαταλήψεις των χώρων μας όπως αυτών της κατάληψης Ευαγγελισμού στο Ηράκλειο και του Κοινωνικού Κέντρου Ζιζανίων στην Αθήνα, δίνουν πνοή στον αγώνα και σπέρνουν δύναμη στον κόσμο του α(ντα)γωνιστικού κινήματος. Αποτελούν την περίτρανη απόδειξη οτι δεν πέφτουμε, δεν πτοούμαστε, σκαρφιζόμαστε πάντα νέους τρόπους να αυτο-οργανωνόμαστε. Όσο το κράτος και οι δυνάμεις καταστολής παριστάνουν λοιπόν πως κωφεύουν , κάθε ανακατάληψη θα μεταφέρει το πιο ηχηρό μήνυμα στα πιο δυνατά ντεσιμπέλ:
ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ ΚΑΙ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ ΣΕ ΠΕΙΣΜΑ ΟΛΩΝ ΟΣΩΝ ΦΑΝΤΑΣΙΩΝΟΝΤΑΙ ΖΩΕΣ ΠΑΡΑΔΟΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΥΠΑΚΟΥΕΣ
Για μια ζωή ελεύθερη στο σήμερα, στο αύριο, στο τώρα!
Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο